De film vertelt het verhaal van Clément (gespeeld door Loïc Corbery van de Comédie-Française, het Franse staatstheater), een jonge Parijzenaar en stamgast bij de Deux Magots. Hij is professor filosofie en wordt overgeplaatst naar Arras. Daar ontmoet hij Jennifer, een kapster die subliem gespeeld wordt door Emilie Dequenne.
© David Koskas
Vrees niet voor zeemzoete clichés waar intellectuelen eindelijk ontdekken dat het echte leven zich buiten hun boeken afspeelt. De film gaat gelukkig veel dieper dan dat en pluist haarfijn het liefdesverhaal uit. Het gaat over lichamen die zich aangetrokken voelen tot elkaar, elkaar verlangen en geesten die niet altijd begrijpen wat er aan de hand is.
De twee hoofdrolspelers twijfelen soms, zoeken elkaar op, ontwijken elkaar, vinden elkaar terug en, met één blik, voelen we af en toe hun verlegenheid. Zoals wanneer Clément zijn collega's ontmoet en vergeet de elegante Jennifer voor te stellen die naast hem staat. Deze terloopse momenten zijn meer waard dan lange gesprekken over gevoelens en een onverklaarbare aantrekkingskracht die alles overstijgt (zelfs het sociaal determinisme?).
Alles is subtiel in deze sociale komedie en je voelt een echte genegenheid van de regisseur voor zijn personnages. Jennifer is sprankelend, niet zo hoog opgeleid als haar partner maar verre van dom (je herkent zelfs een beetje Kant in haar als ze even wegdroomt). Ze leert gretig bij, is nieuwsgierig en zit vol van leven.
In haar tumulteuze relatie met Loïc raken hun twee werelden elkaar aan, zonder ooit echt samen te smelten. Hun lichamelijke lust staat op de voorgrond en we leven volop mee met hun liefdesverhaal zonder in een gelukzalige naïviteit te vervallen.
Opmerkingen over het gevoel van het schone en verhevene...
© David Koskas
Om meer te weten te komen over de film, hebben we de kans gekregen te praten met Emilie Dequenne die haar herinneringen over de opnames met ons deelt.
Na opnames met de broers Dardenne en Joachim Lafosse, speelt u nu mee in een film van Lucas Belvaux. Delen de Belgische regisseurs een bepaalde werkmethode?
Nee, niet echt, behalve misschien voor mij, maar dan op een onbewuste manier. Dit gezegd zijnde, in België zijn er veel passionele regisseurs en de filmindustrie staat hoog aangeschreven. De Belgische film onderscheidt zich door zijn bijzonderheid, zijn standpunt en alles wat het te vertellen heeft. Omdat er geselecteerd wordt, komen er niet veel films uit, maar enkel de beste; de films van echte cineasten.
Lucas Belvaux is ook acteur. Merkt u een verschil op in de manier waarop hij de acteurs begeleidt?
Op de scène begeleidde hij de acteurs, was hij regisseur en was hij altijd oplettend en aanwezig, maar zonder er te dicht bovenop te zitten. Het was een waar plezier om met hem te werken en ik zou het graag opnieuw doen!
Hoe verliepen de opnames? Kreeg u de mogelijkheid spontaan te zijn of liet u zich meeslepen door uw gevoelens op de scène, op het gevaar af enkele woorden te veranderen?
Het scenario was al geschreven en was af. Als je de tekst leest, kom je alle emoties tegen die de kijker moet voelen. Voor mij was het vooral belangrijk om me de woordenschat van Jennifer toe te eigenen, ze praat namelijk nogal oubollig (ze noemt haar partner bijvoorbeeld "chaton", een koosnaampje dat "liefje" wil zeggen).
Er wordt heel wat gepraat in de film en op de set moest ik, na veel voorbereiding, al mijn emoties en energie in haar gebabbel steken, door bijvoorbeeld niet onbewust synoniemen te gebruiken.
Denkt u dat het lichaam en vleselijke passie alles kunnen overstijgen?
Ja absoluut, of het nu in een liefdesrelatie of een platonische relatie is, het moet een geheel vormen. Dat is misschien wel het geheim van koppels die lang samenblijven, zowel lichaamsverwant als zielsverwant zijn.
Kende u Loïc Corbery voor de film? Hoe moet je passie op het scherm creëren?
We kenden elkaar niet dus het was een echte ontdekking. Weet u, Loïc heeft de opleiding genoten waar ik van droomde (hij is lid van de Comédie-Française!). Bovendien werkt hij op een manier die ik graag heb. Er heerste een professionele sfeer en we hielpen elkaar, maar nooit meer dan dat. In een liefdesverhaal, moet de passie absoluut op het scherm te zien zijn, maar tussen ons moet er sprake zijn van vriendschappelijkheid. Op de set hadden we een heel onschuldige en ijverige relatie, terwijl er in de film juist sprake moet zijn van verleiding. Dat maakt uiteindelijk dat, als je de film ziet, het resultaat de moeite loont.
Zonder het einde te verklappen, hoe vond u het?
Door het prachtige einde wou ik echt meedraaien in Pas Son Genre. Het feit dat één van de personnages zowel lichamelijk als mentaal verandert, dat deuren opengaan en dat we ontdekken wie de meest vrije en de meest nieuwsgierige is.
Aan welke andere projecten werkt u nog?
Op dit moment doe ik opnames voor een serie van de BBC, The Missing. Het is een thriller met onder andere James Nesbitt, Jason Flemyng en Frances O'Connor. Een Brits koppel moet er omgaan met de verdwijning van hun kind.
